niedziela, 2 września 2012

Otagowana

Zostałam otagowana przez Lananę 


Zasady

1.Po przeczytaniu 11 pytań odpowiadamy na wszystkie na swoim blogu.

2.Następnie wybierasz 10 osób, które tagujesz i zamieszczasz linki do ich blogów.

3.Tworzysz 11 nowych pytań, na które będą musiały odpowiedzieć osoby tagowane.

4.
Powiadom osoby wybrane przez Ciebie, że zostały otagowane.


5.
Daj taga osobom, które jeszcze go nie miały.


Moje Odpowiedzi 

1. Jaki jest twój ulubiony blog z opowiadaniami? 
Vickers. Jeden blog zawsze wspominam dobrze. Co prawda czytałam go już dobre dwa lata temu, ale jest to historia, którą naprawdę zapamiętałam.
2. Ile blogów czytasz z opowiadaniami?
Na blogspocie jest ich garstka. Na onecie prawie wcale...Ostatnio nie mam czasu by za dużo czytać i szukać nowych blogów (ma ktoś tu swoje opowiadanie?!) . Ogólnie to jest ich bardzo dużo. Kocham je wszystkie.
3. Dlaczego piszesz w ogóle bloga z opowiadaniami?
Trudno powiedzieć...Jest wiele powodów. Nie wiąże się to z prowadzeniem bloga, a samym pisaniem.
4. Kiedykolwiek pisałeś/łaś "za tyle komentarzy będzie następny rozdział" ?
Nie, nie i jeszcze raz nie. Piszę bo to lubię, a nie dla kilku komentarzy. Szczerze? Gdy widzę, że ktoś tak pisze to nawet nie czytam pierwszego rozdziału....Wiem, że nie zawsze czytelnik wie co napisać po przeczytaniu rozdziału. Sama tak mam.
5. Zależy ci na statystyce?
Nie szczególnie. Miło jest wiedzieć, że te kilka osób czyta mojego bloga. Nie zależy mi na liczniku. Piszę dla siebie, a potem dla moich czytelników. Nie ważne jest dla mnie ile ich jest.
6. Co ci daje pisanie dla innych?
Wiele rzeczy :) Szczególnie radość.
7. Myślałeś/łaś nad karierą pisarki/pisarza?
Chyba każdy z nas o tym myślał. Myślę, że to będzie moja dodatkowa kariera.
8. Jaki jest twój ulubiony cykl książek?
*patrzy się na regał z książkami* Emmm....Nie wiem. Tyle jest świetnych książek, że trudno powiedzieć. Nie mam jednej ulubionej, lecz kilka. "Wróg" Charlie'go Higson'a to świetna książka...Tylko czemu kiedy znajdę już sobie ulubionego bohatera, Pan Higson ich uśmierca? Przynajmniej Akkie żyje. "Wampiry z Morganville" Rachel Caine stworzyła świetną serię. Na samej górze jest Christopher Pike. Kocham jego wszystkie książki, a zwłaszcza Ostatniego Wampira.
9. Twoi przyjaciele ze szkoły wiedzą, że piszesz bloga z opowiadaniami?
Nie. Wie o tym moja siostra i rodzice. Niestety mój ojciec tego nie popiera.
10. Uważasz, że masz talent pisarski?
No Comment :)

Osoby które wybrałam do otagowania:


Pytania:
1. Od kiedy piszesz opowiadania? 
2. Co cię inspiruje do pisania? 
3. Czy któryś z twoich bohaterów posiada twoje cechy? 
4. Ile osób wie o tym, że piszesz? 
5. Czym się interesujesz prócz pisaniem? 
6. Gdyby twoje opowiadanie miało zostać filmem, kto by kogo grał? 
7. Jaki jest twój ulubiony blog? 
8. Do której klasy chodzisz? 
9. Ulubiony film? 
10. Jakiej muzyki słuchasz? 
11.  Wpisz jeden fakt o sobie, który pierwszy wpadnie ci do głowy. 



___________________
Trochę mi to zajęło...
Co do nowego rozdziału. Jestem wściekła...Znowu zgubiłam swoją pamięć USB. Oczywiście nie pomyślałam o tym by zapisać nowy rozdział również na komputerze....Więc wiecie. Pooof. Muszę napisać wszystko od nowa. Gdyby nie to rozdział by już był. Chyba Karma mnie do padła, tylko nie wiem co zmalowałam. 
Więc przepraszam, aaaaaale to bardzo przepraszam za to, że musicie tyle czekać. Dodam rozdział od razu jak skończę go pisać.


wtorek, 14 sierpnia 2012

Część 2: Rozdział 7


Rozdział 7 
Pani Zapominalska


Alex
-Cześć wszystkim. Jak się dzisiaj bawicie?- Corey położył jedną dłoń na mikrofonie. Nawet nie zauważyłam, że cała kapela zjawiła się już na scenie. Blondyn rozejrzał się po widowni do puki mnie nie znalazł i puścił mi oczko. Uśmiechnęłam się lekko, podpierając się o stolik. Na pytanie Corey’a widownia odpowiedziała oklaskami i pogwizdami.
-Mamy dzisiaj kilka nowych piosenek. Chcecie je usłyszeć?- Spytała Holly. Siedziała sobie wygodnie za perkusją, obracając pałeczki w swojej prawej dłoni. Otrzymała taką samą reakcję jak Corey. Zaśmiałam się, słysząc jak jakiś chłopak pyta się jej o numer.
Gabe stał niedaleko brunetki i cicho brzdąkał na gitarze, sprawdzając czy wszystko działa. Byłam pewna, że ten cień po prawej to Seth. Wszyscy wyglądali na zrelaksowanych. Jak ja miałam tam się dopasować? Rozpuszczę się w kałużę przed tymi ludźmi.
-Wpierw zaczniemy od coveru- powiedział Corey. –Ale za nim to zrobimy...Chcę wam przedstawić nowego członka kapeli.- Zamarłam. Nie, on tego nie robił. Mogłam się domyślić, że o mnie wspomni. Ludzie przed sceną zaczęli rozmawiać do swoich sąsiadów, rozglądając się po sali. Gdyby stół był okryty obrusem, pewnie bym się pod nim schowała. Corey musiał uzgodnić wszystko z technikiem. Jeden z reflektorów skierowanych na scenę zwrócił się w moją stronę.
-Nie jestem jeszcze członkiem kapeli- wymamrotałam do Zoey. –To tylko dwa tygodnie
-Corey zrobi wszystko byś została na dłużej- odparła, uśmiechając się. Światło nie sięgało jej, więc nie musiała się o nic martwić. Wymusiłam uśmiech na swoje usta i rzuciłam spojrzenie blondynowi, które mówiło, że potem sobie porozmawiamy. Mógł mnie chociaż uprzedzić. Nie lubiłam niespodzianek. Zwłaszcza takich.
-Mogę prosić o oklaski dla Alex?- Wszyscy bez zastanowienia zrobili to o co poprosił Corey. 

Brown eyes and lungs are filled up with smoke
Fast lives are stuck in the undertow
But you know the places I wanna go
Cause oh oh oh
I've got a sickness, you've got the cure
You've got the spark I've been lookin' for
And I've got a plan, we walk out the door

You know you wanna
Just let go
It's time to roll down the windows
Sing it oh oh
Got all we need so here we go

Turn it up
It's five minutes to midnight
You're coming home with me tonight
I can't get enough
Shakin' me up
Turn it up
Alright, at five minutes to midnight
We'll see our name in city lights
We'll make the clock stop
Make your heart drop and come alive

Występ był świetny. To niewiarygodne, że na imprezie u Rayne'a nie zauważyłam jacy oni są świetni. Gubiłam się w ich muzyce razem z nimi. Zagrali kilka swoich piosenek, tak jak obiecał Corey. Gdy je grali wszyscy mieli wypisane na twarzach zatracenie w tych melodiach. Holly z radością uderzała w bębny, jakby urodziła się z pałeczkami w dłoniach. Seth zrywał nuty z swojego basu, gdy Gabe przelatywał palcami po strunach jakby dotykał swoją ukochaną. Corey składał to wszystko swoim głosem, domagając się uwagi całej widowni.
Piosenki otulały mnie ciepłem, tak jak głos Janis. Tępo bicia serca mi trochę przyśpieszyło i gdy skończyli grać swoją ostatnią piosenkę, brakowało mi tchu.
-Są świetni- powiedziałam do Zoey. Od pierwszego dnia w szkole unikała moich pytań na temat Huntera. Nie rozumiałam dlaczego. Zoey nie była wstydliwą dziewczyną, wręcz przeciwnie. Dwa razy widziałam jak wypowiadała swoje zdanie na temat dziewczyn, które śmiały się z młodszej dziewczyny. Nie widziałam powodu dla którego Zoey nie chciała ze mną o nim rozmawiać. Wyglądał przecież na miłego. Ale nauczyłam się nie oceniać tylko po pierwszym rzucie oka. Dobrym przykładem był Sawyer. -Większość ludzi to stali słuchacze- odparła. Gdy ja patrzałam na scenę jak zaczarowana, ona poszła nam po nowe napoje.
-Od kiedy występują?- Upiłam łyk coli.
-Nie mam pojęcia- zaśmiała się. Rozejrzałam się po sali i mój wzrok stanął na czerwonowłosej dziewczynie. Jej włosy były spięte na bok co dawało mi idealny widok prawej strony jej twarzy. Cat kierowała się w naszą stronę z Victorem przy swoim boku. Nie pamiętałam kiedy ostatnio rozmawiałam z Cat...A o Victorze już nic nie mówię. Nie rozumiałam dlaczego był taki oschły w stosunku do mnie. Co ja złego zrobiłam? Był urażony tym, że spytałam się, czy by mi podał sałatkę przy stole? A może zajmowałam jego miejsce na kanapie? Te powody wydawały mi się dziecinne. Chłopak był taki miły, ale odkąd Cat pojawiła się na planie, unikał mnie jak ognia. Zresztą Cat była taka sama. Gdy widziała mnie w szkole odwracała się do mnie plecami.
Przyznaję, bolało mnie to. Tak nagle się ode mnie odcięła bez powodu. Ale to nie powstrzymało mnie od przywitania się z nimi.
-Chodź- powiedziałam do Zoey.
-Ale gdzie?- Mimo tego chwyciła swój napój i zaczęła iść za mną. Gdy zerknęłam za swoje ramie, nasz stolik był już zajęty przez parę nastolatków. Klub był pełny. Powoli to odczuwałam na moich policzkach.
-Cześć.-Stanęłam przed Cat, która właśnie szeptała coś brunetowi do ucha. Oboje spojrzeli na mnie, jakbym przyłapała ich na spychaniu małych dzieci z huśtawek.
-Och...Hej.- Victor owinął swoją dłoń wokół biodra mojej...koleżanki. Nie mogłam jej już nazwać przyjaciółką. Za bardzo się od siebie oddaliłyśmy. Ten gest z jego strony wyglądał jakby chciał coś uwodnić. Tylko nie wiedziałam komu.
-Nie sądziłam, że cię tutaj spotkam.- Cat spojrzała na mnie, a potem na Zoey, która nie wyglądała na zadowoloną. Postanowiłam ją o to spytać potem.
-Zostałam tutaj zaciągnięta praktycznie bez własnej wiedzy. Nigdy byś...- urwałam się To nie była rozmowa na takie głośne otoczenie. -To długa historia. Może kiedyś się spotkamy i opowiem ci o tym?- Spytałam, marnuje próbując skleić to co się rozwaliło.
Ona zerknęła na Victora, jakby porozumiewali się wzrokiem. -Przepraszam, ale nie mam teraz czasu
Holly w tym czasie oparła się o blat baru i rozmawiała z Quinnem. A to...Zostawiła mnie samą. Owszem, nie mówiłam jej nic o swoich planach, tylko ją tutaj zaciągnęłam, ale mogła by mi trochę pomóc.
-Och- powiedziałam, źle się czując, słysząc jak odrzuca moją propozycje. Zanim jednak zdążyłam coś dodać, ona rzuciła mi uśmiech i odeszła. Victor jednak nie poszedł za nią i podrapał się po głowie, wyglądając niezręcznie.
-Jak tam Gina?-Spytałam po chwili. Nie byłam w domu Hendersonów ponad dwa tygodnie. Gdy ostatnio ją widziałam, była bardzo szczęśliwa. Nie wzięła sobie słów Sawyer'a do serca.
-Zjada więcej niż Jett, Tony i Drew razem wzięci.- Uśmiechnął się do mnie. To był ten sam uśmiech którym mnie obdarował w pierwszy dzień, gdy nazwał swoich braci bandą idiotów. -Nadal sądzi, że tym razem będzie dziewczynka. Aż sam zacząłem w to wierzyć- dodał, patrząc za swoje ramie. Gdy się odwrócił z powrotem, jego uśmiech zniknął.
-Pozdrów ją ode mnie- powiedziałam. Vic kiwnął głową, ale nie wiedziałam co to miało oznaczać. Westchnęłam i odwróciłam się w stronę Zoey, patrząc na swój zegarek. Było już po dziewiątej. Nie późno, ale byłam zaskoczona jak ten czas szybko zleciał. Obiecałam Holly, że porozmawiamy po występie, ale nie miałam już na to sił.
-Ja już będę się zbierać. Za dużo dla mnie jak na jeden wieczór- krzyknęłam do Zoey.
-Jesteś pewna? Możemy wsiąść razem taksówkę. Muszę tylko odebrać coś od Corey'a- odparła. Musiała to powtórzyć dwa razy, bo głośność w klubie wróciła do normy.
-Nie trzeba. Dam sobie radę- zapewniłam ją.
-Jak chcesz. Do poniedziałku.- Pożegnała się ze mną, uśmiechając się. Odłożyłam swoją szklankę na ladę i rzuciłam jej swoje do widzenia.
Niedaleko klubu był przystanek autobusowy. Musiałam tylko poczekać niecałe pięć minut na autobus, który kursował w okolicach mojego domu. Gdy zaszłam już przed furtkę, czułam, że ubranie sandałów nie było dobrym wyborem. Po pieczeniu bo mojej prawej pięcie, wiedziałam, że dorobiłam się kilka odcisków. Przez całą drogę do domu, myślałam o tym jak zachowywała się Cat. Odkąd dobrała się z Victorem nie była sobą. Albo to była prawdziwa ona. Ludzie zmieniają się przez lata. A ten okres czasu przez który się nie widziałyśmy, był dosyć długi.
Zdjęłam swoje sandały, rzucając je z pogardą na bok. Przysięgłam sobie, że nie ubiorę je nigdzie więcej, prócz po to by wywalić śmieci. Już miałam iść do swojego pokoju, gdy usłyszałam nieznajomy męski głos.
Zatrzymałam się w połowie drogi na schodach, wsłuchując się, czy czasem mój słuch nie płatał mi figli. Nie. Definitywnie nie znałam tego głosu. Zanim zdążyłam się rozmyślić, powędrowałam na bosaka do kuchni. Kto to był? Mama nigdy nikogo nie przyprowadzała do domu prócz okazjonalnych koleżanek.
W kuchni ujrzałam niecodzienny widok. Mama była ubrana w stare dżinsy i bluzkę reklamującą uniwersytet Oklahomy, gdzie studiowała. Ale jej niecodzienny ubiór nie był dla mnie zaskoczeniem. Ona gotowała.
-Ale ty nie umiesz- powiedziałam i to dosyć głośno. Niedaleko niej stał mężczyzna w błękitnej koszuli. Musiał być w swoich czterdziestkach. Jego włosy i broda były ciemnego koloru, a oczy jasnego odcienia brązu.
-Bo nie umiem. Ja tylko mieszam- odparła mama. Zagarnęła swoje włosy na bok, uśmiechając się do mnie.
-I jakoś ci nie idzie, Jen. Te warzywa zaraz się spalą.- Byłam zaskoczona widokiem Sawyera. Pojawił się z salonu. W ręce trzymał butelkę piwa, która była prawie pusta. Musiał tu siedzieć trochę czasu, albo bardzo szybko pił.
-O, nie!- Mama pisnęła i ruszyła w stronę kuchenki. Sawyer miał rację. W kuchni lekko było czuć spalenizną. -To twoja wina, Wen! Rozproszyłeś mnie- zaśmiała się, odkładając patelnię na bok.
Sawyer w tym samym czasie położył swój podbródek na moim ramieniu i owinął swoją wolną rękę wokół mojego pasa. -Cześć, słonko- wyszeptał mi do ucha.
-Co ty tutaj robisz?- Spytałam, ignorując motylki w brzuchu.
-To zwykłe hej mi się już nawet nie należy?- Brunet pocałował mnie w policzek.
-No hej- odpowiedziałam.
-Jenny, może ja się tym zajmę?- Ten mężczyzna...Wen odebrał od mamy drewnianą łyżkę. Kobieta wyglądała, jakby kamień spadł jej z serca. Nie dziwiłam się jej. Swoim kiepskim gotowaniem pewnie odstraszyła nie jednego. Nadal nie wiedziałam co ten mężczyzna robi w naszej kuchni. Mama nigdy o nim nie wspomniała. Może myślała, że nie dowiem się o jego wizycie, bo miałam wrócić później. Jeżeli wyglądała na zaskoczoną moim wczesnym powrotem, to tego nie okazywała.
-Gdzie byłaś?- Spytał Sawyer. Zagryzłam dolną wargę, patrząc na jego dłoń. Na wskazującym palcu miał założony brązowy plaster. Musiał się przeciąć, gdy pracował u Matilde na kuchni.
-Wyszłam z Zoey na miasto- skłamałam. Mama nie mogła tego podważyć. Wiedziała tylko, że spotkałam się z jakąś koleżanką. Nie byłam pewna jakby Sawyer zareagował na prawdę. Mimo tego, że jego zdanie w tej sprawie się dla mnie nie liczyło, nie chciałam usłyszeć jego opinii.
-Aha, ok. To jesteś już gotowa?- Oderwałam swój wzrok od jego dłoni. Wzięłam kilka kroków do przodu, obracając się w jego stronę.
-Ale po co mam być gotowa?-Spytałam, nie wiedząc o co chodzi. Nie przypominałam sobie, że gdzieś się z nim umówiłam.
Chłopak dał mi spojrzenie, które mówiło ona chyba żartuje. -I po co ja się bawię w dobrego chłopaka?
-Bo inaczej bym z tobą zerwała.- Skrzyżowałam swoje dłonie.
-Te gadki masz za swoją mamą.- Pokręcił głową. Upił ostatni łyk piwa z swojej butelki, odkładając ją na bok.
-Biorę to za komplement.- Mama widocznie podsłuchiwała. Zawsze była wścibska.
-Nadzwyczajnie
Chwyciłam Sawyera za dłoń i zaczęłam go ciągnąć do siebie. Przy mamie nie dalibyśmy radę porozmawiać bez jej wtrącania.
-To co tutaj robisz?- Zadałam mu pytanie, które latało mi po głowie przez całą drogę do góry. Niebieskooki położył się na moim łóżku, kładąc ręce za swoją głowę.
-O ile dobrze pamiętam to Jen nie zabroniła mi się z tobą widywać- rzekł. Podeszłam do okna i je otworzyłam, wpuszczając trochę świeżego powietrza. Następnie wdrapałam się na łóżko i usiadłam obok niego.
-To jesteś z nią na ty?- Uniosłam swoje brwi.
-Można tak powiedzieć.- Sawyer podniósł swoją dłoń  i przeleciał palcem po jednej z moich brwi. -Zapomniałaś, co?
-Ale o czym?- Nadal nie wiedziałam o co mu chodzi. Podpierając się na swoich łokciach, położył swoją głowę na moim kolanie i zerknął na mnie.
-Dunkborrow- powiedział. Przechylił swoją twarz w lewą stronę i przycisnął lekko swoje usta do mojego kolana. Trudno mi było się skupić, gdy tak robił. Dunkborrow. Po chwili zapaliła mi się żarówka nad głową. Przyłożyłam dłoń do mojego czoła.
-O ja...Zapomniałam o tym.- Ten wypad na weekend nad jezioro. Przez te kilka dni wypadło mi to z głowy. Poczułam się okropnie. Sawyer przecież zdobył nam jedne z ostatnich miejscówek.
-Domyśliłem się.- Zdawało mi się, że nie był tym przejęty. Może dlatego, że był zajęty całowaniem mojego kolana.
-Przepraszam. Nawet nie wspomniałam o tym mamie.- Pokręciłam głową.
-To nic. Ona wie- zapewnił mnie. Wyprostował się i wstał z łóżka, otwierając jedną z moich szuflad. Otarłam swoje dłonie o moje ramiona, próbując się pozbyć gęsiej skórki, którą dostałam, gdy jego usta spotkały się z moją skórą.
-Co ty robisz?
-Jak to co? Pomagam ci się pakować- Spojrzałam na swój zegar na ścianie. Było już przed dwudziestą drugą. Nogi odrobinę mi ścierpły od siedzenia po turecku, ale zignorowałam to i wyjęłam niewielką torbę spod swojego łóżka.
-Czyli ona wie?- Postanowiłam się upewnić. Poszłam do łazienki i spakowałam potrzebne mi rzeczy na ten weekend. Z szafki wyciągnęłam trzy ręczniki i zabrałam wszystko do pokoju.
-Tak. Spytałem się jej kilka dni temu- powiedział, nieobecnie. Przyłożył do swojego torsu mój fioletowy stanik.
-Jestem zaskoczona, że się zgodziła.- Wyrwałam mu  materiał z dłoni, czując jak moje policzki się rumienią. Chłopak uśmiechnął się łobuzersko i wyłowił kolejny biustonosz z mojej szuflady.
-Nie obeszło się bez kilku gróźb.- Usiadł z powrotem na łóżko, gdy to też mu odebrałam. Spakowałam się jak najszybciej, nie ufając mu, że usiedzi w miejscu. Po kilku minutach poszłam się przebrać w wygodniejsze ubrania, gdy Sawyer zniósł moją torbę do samochodu. Mama czekała na mnie na dole z ręcznikiem w dłoniach. Na jej t-shircie było pełno plam od czerwonego sosu.
-Masz wszystko?- Spytała. Kiwnęłam głową w odpowiedzi i pocałowałam ją w policzek.Wyglądałabym tak samo jak ona, gdybym się przytuliła.
-Porozmawiamy gdy wrócę- powiedziałam, mając na myśli tego mężczyznę.
-Tak, tak. Dobrze, córciu.- Mama wyglądała na speszoną. Położyła dłoń na dolnej części moich pleców i zaczęła mnie wyprowadzać za drzwi. Zdawało mi się, że trudno będzie z niej wydusić jakiekolwiek informacje na temat jej tajemniczego przyjaciela.


_______________________________
Rozdział chyba okej. Miałam go dodać wczoraj, ale się nie udało. Nowy szablon. Jak wam się podoba?

poniedziałek, 30 lipca 2012

Część 2: Rozdział 6



Rozdział 6 
Stare Uczucia

 Alex
-I jak wyglądam?- Holly położyła dłonie na swoich biodrach. Odepchnęłam się lekko nadgarstkami od zlewu, widząc, że nie zostaniemy tutaj dłużej.
-Świetnie.- Uśmiechnęłam się, mówiąc prawdę.
-Nie to, że będzie mnie dużo widać.- Pokręciła głową, zbierając wszystkie swoje kosmetyki. Włożyła je do granatowej kosmetyczki, zapięła ją i włożyła ją pod swoją rękę. -Gabe wciska swój tyłek gdzie popadnie. Lubi mieć widownię. Chyba najwięcej z nas wszystkich.- Wywróciła oczami.
Wyszłyśmy z łazienki. Z korytarza było słychać rozmowy zebranych ludzi, którzy chcieli zobaczyć występ To Whom It May Concern. Przełknęłam powoli ślinę, myśląc o tym, że niedługo dołączę do Holly na tej scenie. Nie mogłam sobie wyobrazić jak dam radę wejść na scenę, a co dopiero wydusić z siebie jakieś śpiewanie. I po co mi to było. Miałam ochotę zaśmiać się z mojej głupoty. Bałam się jak małe dziecko i to niepotrzebnie. Chciałam tego, prawda?
Zamartwiałam się na zapas. Przecież to były tylko dwa tygodnie. Po tym mogłam się wycofać. Corey obiecał, że nie będzie mnie zatrzymywał. Była to dla mnie szansa by spróbować czegoś nowego. Nie mogłam dostać już takiej szansy w życiu. Nie miałam zielonego pojęcia ile drzwi ta decyzja może mi otworzyć, a ile zamknąć.
Mała cząstka mnie była z siebie dumna. Nie codziennie ktoś dawał mi takie propozycje. Nie zwracałam na siebie dużo uwagi tym, że umiem śpiewać. Prawie wcale. Nie byłam tą osobą, która wybuchała w jakąś piosenkę i skomplikowaną choreografię taneczną, jak w tych musicalach. Zacisnęłam usta w cienką linię, powstrzymując śmiech. Ja w musicalu? Nie mogłam sobie wyobrazić siebie w takiej roli.
-Znajdziesz sobie jakieś miejsce?- Spytała mnie Holly i skinęła głową w stronę drzwi do sali.
-Jeżeli jakieś znajdę- odparłam. O moje uszy obiły się krzyki i śmiechy obecnych ludzi. Gromadziło się ich coraz więcej z każdą chwilą. Zastanawiałam się ile osób ten bar potrafił pomieścić. Po hałasie zgadywałam, że całkiem sporo.
- Świetnie. Znajdę cię po występie.- Chwyciła moją dłoń i lekko ją ścisnęła.
-Powodzenia.- Przytuliłam ją mocno.
-Nie zapeszaj, bo czasem się zaplącze się w jakieś kable.- Odsunęła się ode mnie, cofając się w stronę pokoju próbnego. Rzuciłam jej ostatni uśmiech i prześlizgnęłam się przez lekko otwarte drzwi.
Z głośników wypływała cicha, znana mi melodia, ale nie słyszałam głosu wokalistki, było tak głośno. Jakaś dziewczyna wrzasnęła, gdy blondyn w zielonym t-shircie podniósł ją do góry i zakręcił dookoła. Ktoś zahaczył o mnie łokciem i wzięłam krok do tyłu, czując zimną powłokę baru na swoich plecach.
-Czegoś szukasz, słonko?-Usłyszałam głos za sobą z przed kilku godzin. Odwróciłam się w stronę barmana, którego przedstawiła mi Holly.
Dopiero teraz zauważyłam, że pod kołnierzem jego t-shirtu chowa się tatuaż. Był to smok. Czerwone i złote łuski ozdabiały jego ciało. Wyglądał na takie eleganckie stworzenie. Mimo, że był to malunek, wyobraziłam sobie z jaką gracją by się poruszał dookoła szyi Quinn’a, gdyby ożył. Te pomarańczowe płomienie, które tańczył wokół jego nosa pewnie by się powiększyły, wybuchając niczym nieokiełznany pożar z jego pyska, za każdym razem, gdy ta bestia tupnęła swoimi potężnymi łapami.
-Coś ci się podoba, słonko?- Spytał mnie barman, cień uśmiechu malujący się na jego ustach.
-Nie...- zaczęłam, jąkając się. Zatrzymałam się, zanim zdążyłam palnąć coś durnego. -Masz bardzo interesujący tatuaż- powiedziałam, opierając się łokciem o blat. Zerknęłam okratkiem na dwóch barmanów, którzy praktycznie biegali. Na zamówienia napoi zleciało się strasznie dużo ludzi, zwłaszcza dlatego, że za chili miał zacząć się występ. Jeżeli  Quinn zauważył, że jeden z jego kolegów strzelał mu mordercze spojrzenia, to postanowił to zignorować.
-Podoba ci się?- Barman zahaczył swój wskazujący palec o kołnierz koszulki i spuścił go trochę niżej ukazując złożone skrzydła i złocisty ogon smoka. Wzięłam chwiejący się oddech, patrząc na ten piękny malunek. Wszystko było tak pięknie wytatuowane, jakby artysta wkładał swoją miłość w najdrobniejszą łuskę. Zakochałam się w czymś takim prostym jak tatuaż.
-Jest piękny-powiedziałam, patrząc na niego. Mężczyzna uśmiechnął się do mnie szeroko, ukazując rząd białych zębów.
-Mogę ci dać numer telefonu do osoby, która mi zrobiła te cudeńko
-Nie. Nie dziękuję. Jak na razie spasuję, ale może kiedyś
Musiałam unieść głos by mnie usłyszał. Zrobiło się jeszcze głośniej. Czułam niecierpliwość i podekscytowanie na występ w kapeli w całym pomieszczeniu, jakby była kobietą, która przechadzała się między tłumami.
Ciarki przeszły mnie na myśl igły na mojej szyi. Obrazek był cudowny, ale mój strach przed igłami wygrał z tym magicznym smokiem. Quinn wzruszył ramionami, jakby oczekiwał takiej odpowiedzi i pochylił się nad barem, przybliżając się do mnie.
- Po prawej jest wolny stolik. Stamtąd będziesz miała świetny widok i nikt ci nie będzie paradował przed nosem- krzyknął mi w ucho, trochę za głośno. Odchyliłam się od niego, przykładając dłoń do swojego ucha. Mężczyzna uformował ciche przepraszam swoimi ustami i wskazał w stronę wolnego stolika. Pokazałam mu uniesiony kciuk i poszłam w wskazane przez niego miejsce.
W drodze do stolika musiałam kilka razy niegrzecznie się przepchnąć, gdy owa osoba nie zareagowała na moje "przepraszam". Gdy w końcu opadłam na wysokie, drewniane krzesło, chciało mi się strasznie pić. Od razu pożałowałam, że nie kupiłam sobie jakiegoś napoju, gdy byłam przy barze. Prędzej bym odcięła sobie mały palec, niż z powrotem się tam przeciskać.
-Na mój koszt.- Quinn postawił przede mną szklankę z oranżadą. Od razu wzięłam duży łyk, czując jak zimny napój koi moje pragnienie. –Spokojnie, bo się zadławisz- zaśmiał się, zarzucając biały ręcznik na swoje lewe ramię.
-Dzięki. Potrzebowałam tego- powiedziałam, uśmiechając się do niego. Zanim mężczyzna mógł jednak odpowiedzieć, ktoś z stolika niedaleko go zawołał. Pożegnałam się z nim i podparłam swój podbródek o otwartą dłoń, rozglądając się po sali.
Najwięcej ludzi było przy scenie. Tańczyli do nowego jakiegoś nowego hitu. Teraz już nie miałam szans, by się tam dostać. Quinn miał jednak rację. Siedziałam trochę wyżej od ludzi na parkiecie, co dawało mi dobry widok sceny. Stolik nie był całkiem na środku, trochę bardziej od prawej strony.  Nie miałam problemu z widzeniem.
Upiłam kolejny łyk napoju, wodząc oczami po klubie. Było tu dużo nastolatków. Holly nie przesadzała, gdy mówiła, że zjawia się tu dużo osób. Podparłam swój podbródek o otwartą dłoń. Zauważyłam kilka osób z moich klas, ale reszta była dla mnie grupką nieznajomych. I ja miałam przed nimi występować?
Moje oczy przykuły blond włosy. Na moich ustach od razu pojawił się uśmiech.
-Co tutaj robisz?- Spytałam Zoey. Dziewczyna przysunęła sobie krzesło do mojego stolika i położyła swój napój.
-To samo mogłabym się spytać tobie. Nie wiedziałam, że się dzisiaj tutaj wybierasz. Mogłyśmy się razem zabrać- powiedziała.
-Racja. Przyszłaś zobaczyć kapelę?- Chwyciłam słomkę od swojego napoju i zaczęłam nią merdać w szklance.
-Rodzinę trzeba wspierać- odparła, uśmiechając się. Zerknęłam kątem oka na scenę. Chłopacy już się ustawiali na swoje miejsca.
-Rodzinę?- Spytałam, zaskoczona.
-Wokalista to mój kuzyn.- Wzruszyła ramionami, pijąc swój sok. Moje brwi uniosły się chyba do sufitu. I nagle widziałam u nich podobieństwo. Mieli taki samy uśmiech i blond włosy. Ale nigdy by mi nie doszło do głowy, że są spokrewnieni.
-Corey- powiedziałam.
-Tak. Znasz go?- Zoey zagarnęła swoje loki za ucho. Widać było, że próbowała je dzisiaj trochę poskromić. Kilka fali uciekło jej już z wysokiego kucyka.
-Poznaliśmy się na imprezie...-powiedziałam, urywając się. Czemu za każdym razem, gdy o nim myślałam, musiałam wracać do tej kłótni? To na pewno zostanie długo w mojej pamięci. –Corey zaproponował mi miejsce w kapeli
A co by o tym pomyślał Sawyer? Nie był zadowolony ostatnim razem. Czy on był tylko zazdrosny, o to, że rozmawiałam z blondynem? Miałam takie przeczucie, że było to coś więcej. Nigdy nie miałam okazji by spytać się Sawyer’owi, czy się znają. Ale po tym co widziałam wtedy w ogródku u Ray’a, coś mi mówiło, że się znali i to bardzo dobrze.
Nie miałam zamiaru zrezygnować z takiej okazji dlatego, że oni się sprzeczali. Ja nie zabraniałam Sawyer’owi jeździć na motorze, to on nie mógł mi zabronić śpiewać. To było łatwe. A przecież Corey nie robił nic złego, prawda? Nie miałam zielonego pojęcia, dlaczego się tak nie lubią.
-To ty jesteś tą dziewczyną, o której on cały czas mówił?- Sama uniosła swoje blond brwi. Pokręciła głową, śmiejąc się. –Nigdy bym nie pomyślała, że to ty. Nie mówiłaś mi, że śpiewasz.
-A ty nie mówiłaś, że jesteś spokrewniona z Corey’em- odparłam.
-Nie sądziłam, że go znałaś. Przecież on jest studentem.- Spojrzała na mnie. –To kiedy zaczynasz?
-Jak na razie zgodziłam się tylko na dwa tygodnie- wytłumaczyłam jej całą sytuację sprzed godziny. Zoey przez cały czas słuchała mnie uważnie. Nawet powiedziałam jej o moich obawach na temat Sawyer’a. Lubiłam ją. Wiedziałam, że mogłam na niej polegać. Była pierwszą osobą, którą poznałam w szkole. Rozmawiałyśmy dopóki nie usłyszałyśmy głosu Corey’a z głośników.
-Cześć wszystkim. Jak się dzisiaj bawicie?


Sawyer
W kuchni było niemiłosiernie parno. Sawyer otworzył wszystkie okna i drzwi w kuchni, ale to nie poskutkowało. Para z garnków podgrzewała całe pomieszczenie. Stary wiatrak, który przyniósł Filipe, stał w jednym z kątów, niedaleko kuchenki. Syn Matilde biegał się po kuchni jak mała, czerwona mrówka.
Miał piętnaście lat i taki sam uśmiech jak swoja matka. Nie narzekał na to, że musiał pomagać w kuchni. Gdy był mniejszy ruch Filipe i on rozmawiali jak starzy znajomi. Dzisiaj nie było na to czasu. Klienci zlecieli się nagle i złożyli masę zamówień. Nie raz praca na kuchni potrafiła być dla niego strasznie nerwowa. Jeżeli klientowi coś się nie podobało, zwracał swoje jedzenie. Przez dwa lata, które spędził w restauracji Matilde, nauczył się dokładnie wszystko wykonywać.
Na początku biegał tylko po kuchni jak Filipe, ale po kilku tygodniach Matilde ujrzała w nim potencjał na kucharza. Przydzieliła go do swojego męża, który nauczył go wszystkiego co teraz wiedział. Dwie godzinki w weekendy zmieniły się w pięć. Lubił to robić. Wiedział, że ma jakiś cel w życiu. Większość osób, którzy go znali, sądzili, że wyląduje za kratkami lub na ulicy. Nawet jego własna rodzina tego nie ukrywała. Ile razy Les mu mówił, że jest nieudacznikiem?
Jego relacje z najstarszym z Hendersonów były różne. Potrafili się śmiać z starych czasów i ich wybryków. Jak wtedy, gdy ukradli swojej ciotce jej ulubiony kapelusz i zrobili z niego garnek na zupę. Ale to było, gdy byli mali. Potem ich relacje się pogorszyły. Sawyer popadł w kłopoty, a Les zaczął patrzeć na niego z góry. Chłopak nie miał zamiaru tego zmieniać. Mogli sobie tak myśleć. Go to wcale nie obchodziło.
-Sawyer. Powinieneś już iść.-Matilde weszła do kuchni. Jej włosy były związane w wysoki kol, jej znak rozpoznawczy.
Chłopak zerknął na zegarek, wiszący nad drzwiami. Przeklął pod nosem, rozwiązując swój fartuch. Stracił rachubę czasu przez ten ruch. Ostatnio spojrzał na zegarek trzy godziny temu. Złożył czarny materiał, chwytając za swoje kluczyki.
-Gdzie ty się dzisiaj tak śpieszysz?- Spytała Hiszpanka, biorąc od niego fartuch. Sawyer zniżył się i objął kobietę w uścisku, całując ją w jej opalony policzek.
- Zabieram Alex nad Dunkborrow- odparł, wyprostowując się.
- Pamiętam jak Freddie mnie tam zabrał. Nadal wynajmują te całe chatki nad jeziorem?- Jej twarz rozjaśniła się w promiennym uśmiechu. Freddie był jej mężem. Zwykły Amerykanin, który zakochał się na wakacjach w uroczej Hiszpance. Chłopak słyszał tą historię wiele razy, Matilde lubiła się powtarzać.
-Tak. Ale tylko na dwa dni.- Wpisał swoje godziny pracy na kartce wiszącej koło drzwi.
-Szkoda. W takim razie bawcie się dobrze.- Ciemnowłosa położyła swoje dłonie na jego plecach i zaczęła go wyprowadzać do wyjścia. -Idź już, chico. Bo się spóźnisz i Alex będzie zła
-Wątpię w to- zaśmiał się pod nosem. -Alex rzadko się złości
-Prawdziwy anioł z tej dziewczyny. Masz szczęście, że na taką trafiłeś. Nie daj jej uciec.- Matilde pokręciła mu palcem przed twarzą, gdy się do niej obrócił. Sawyer przyprowadził Alex tutaj tylko raz. Nie planował tego powtórzyć. Matilde potrafiła go zawstydzać jak rzadko kto.  Kobieta dosyć często pytała o jego dziewczynę. Zawsze odpowiadał jej z chęcią, ale nigdy nic sam o niej bez pytania nie mówił.
-Nie dam- zapewnił ją, przerzucając swoje kluczyki do drugiej dłoni. Nadal używał samochodu Les’a. Wiedział jak Alex nienawidziła jeździć na Stelli. Zawsze się upewniał, że ma z sobą dodatkowy kask. Kochał tą maszynę. Znalazł ją na wysypisku śmieci ojca Masona. Jego przyjaciel śmiał się, że nie uratuje tego złomu. Sawyer nie miał jednak zamiaru się poddawać. Wyobraził sobie jak ta maszyna może wyglądać, gdy włoży się w nią trochę miłości. Założył się z Masonem o dwieście dolarów, że doprowadzi do ładu tą maszynę w trzy tygodnie.
Zakupił wszystkie potrzebne części za swoje oszczędności, które zbierał odkąd zaczął pracować w restauracji. Codziennie wieczorem siedział do wczesnego rana w garażu i przyprowadzał ją do życia, krok po kroku. Wygrał ten zakład. Po dwóch tygodniach mógł już na nim jeździć. Skończył naprawiać go przy butelce Stelli. Gina nie była zadowolona, że jej syn przesiaduje tyle czasu w tym jednym pomieszczeniu. Po nieprzespanych nocach był trochę wredny. Ale to nie były żadne nowości. Wszyscy wiedzieli, że potrafił mieć cięty język. Nigdy nie myślał zanim coś powiedział i często wdawał się w bójki.
Po tym jak Ona go tak paskudnie potraktowała całkowicie się zmienił. Ten jeden incydent sprawił, że stał się twardszy. Owszem, przez jakiś czas jego życie turlało się z górki i wcale nad nim nie panował. Ale wziął się przecież w garść. Charakter który sobie wyrobił przez te kilka lat nie był żadną ściemą. Nie był tym „zbójem”, bo podobało się to dziewczyną, chociaż był to jeden plus. Czuł się swobodnie w takim ubiorze i stylu życia. Charakter nie miał nic z tym wspólnego. W tym wszystkim od razu odnalazł siebie.
Ludzie oceniali go po jego przeszłości. Ale pamiętali tylko Sawyer’a z butelką piwa, a nie tego, który nigdy by nie powiedział o kimś złego słowa. Jakby ten mały chłopak z okularami nigdy nie istniał. Cały czas sobie o tym przypominał. Ludzie pamiętali tylko to co im się nie podobało. A w tym przypadku był to Sawyer. Rodzice dziewczyn z którymi się spotykał nie dzielili do niego sympatii, bo był niebezpieczny. Nie widział w sobie tego co oni. Czy kiedyś komuś przyłożył nóż do gardła? Sprzedał narkotyki? Trafił za kratki? Nie.
To co go wprowadzało na czarną listę? Wdawał się w bójki, gdy było to tylko konieczne. Nigdy nie uderzył kogoś, bo ta osoba na niego źle spojrzała. Nie znęcał się nad słabszymi od siebie i nie domagał się zadań domowych od „kujonów”. Miał nieraz złe oceny, ale nie zniżył by się nigdy do takiego poziomu. Jeżdżenie na motorze było wielkim „nie” na liście rodziców. A czemu? Jeżdżenie samochodem było równie niebezpieczne. Może to była oznaka, że należał do jakiegoś gangu? Po plotkach chodzących po szkole pewnie tak. Nie należał nigdy to żadnej takiej grupy. A jeżeli już trzeba było takie bajeczki wymyślać, to tworzył gang z swoimi przyjaciółmi. Tak jak normalny nastolatek.
Pożegnał się ponownie z Matilde i ruszył w stronę parkingu. Ostatnie promyki słońca tańczyły na fioletowo-niebieskim niebie. Wygwizdując sobie pod nosem, skręcił w uliczkę, przechodząc koło wejścia do restauracji. Ponownie pożyczył samochód Les’a. Ale on oczywiście o tym nie wiedział. Zdawało mu się, że było trochę ciszej, gdy go teraz nie było. Sawyer nie rozmawiał z nim jeszcze ani razu od jego wyjazdu.
Zanim pojechał do pracy, spakował się na ten weekend nad Dunkborrow i wrzucił torbę do bagażnika samochodu. Miał w planach pojechać tam z Alex od razu, gdy skończył pracę. Wykupił dwie z ostatnich miejscówek. Był tam rok temu, gdy Rayne to zaproponował. Pojechali tam całą paczką. Gdy jego przyjaciel przypomniał mu o tym kilka dni temu, postanowił zabrać ze sobą Alex.
Brunet zaparkował samochód w cieniu. Ciepło w samochodach w lato go dobijało. Przyłożył swój palec do odpowiedniego guzika na kluczyku od samochodu, gotowy go otworzyć, ale widząc dziewczynę opartą o drzwi pasażera, zatrzymał się.
-Wiesz ile tutaj musiałam za tobą czekać?- Spytała, oburzona. Miała na sobie krótką sukienkę w panterkę, która wyglądała mu bardziej jak bluza i dżinsową kamizelkę. Wiedział, że chciała na nim wywrzeć wrażenie.
Blaise.
-Nikt ci nie kazał- odpowiedział, chłodno. –Czego chcesz?- Skrzyżował ręce na swoim torsie, zaciskając swoje dłonie w pięści.
-Sawyer- zamruczała, podchodząc do niego. –Masz dzisiaj zły humor?- Uniosła swój podbródek, patrząc na niego. Jej oczy były wymalowane dużą ilością czarnej kredki. Ale do niej wygląd zaspanej kocicy pasował.
-Pewna osoba tak na mnie działa
-A tak...- Uśmiechnęła się, udając, że myśli. –Jak ona miała na imię? Alice? Audrey? Allie? An...-
-Alex- przerwał jej, zirytowany. Dobrze wiedziała, jak ona ma na imię. Ale Blaise lubiła sobie podkreślać, że była ważniejsza od osób dookoła siebie.
-Mhm, Alex- powiedziała jej imię z obrzydzeniem. –Zawsze możesz wymienić ją na kogoś lepszego. Ludzie mówią, że bylibyśmy idealną parą, wiesz o tym?- Spojrzała na niego spod swoich rzęs. Wydąsała swoją dolną wargę, mrugając na niego powoli.
-W takim razie są idiotami- warknął, próbując ją obejść. Przycisną guzik otwierający auto, zaciskając zęby. Gotowała się w nim złość. Czy ona myślała, że wróci do niej po tym co zrobiła? Jeszcze była na tyle głupia, by to robić, po tym jak on potraktował ją tak samo.
Chodzili ze sobą dwa miesiące. Byli przykładem idealnej pary. Pocałunki przed lekcjami, wspólne wypady i siedzenie cały wieczór na kanapie, oglądając kiepskie filmy. Po jakimś czasie te wszystkie uczucia, które do niej czuł wracały. Nie mógł sobie na to pozwolić, wiec je zgasił i z nią zerwał. Blaise chciała go potem jeszcze więcej. Bo to czego nie możemy mieć jest najbardziej kuszące.
-Albo ty po po prostu nie widzisz, co tracisz- odparła, nie reagując na ton jego głosu. Podeszła do niego, opierając się o drzwi kierowcy. Położyła dłoń na jego torsie i przyciągnęła bliżej za koszulkę. Brunet podparł się jedną dłonią o samochód, patrząc na nią z złością.
-Wiem i to bardzo dobrze, Blaise. A teraz zejdź mi z oczu, zanim zrobię coś, czego pożałuję- wycedził przez zaciśnięte zęby. Czy ona nie rozumiała, że on nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Nie chciał z nią związku. Blaise nie widziała, że jego uczucia nagle nie zmienią swój kurs.
-Mówisz o pocałunku?- Spytała, zagryzając swoją dolną wargę. Sawyer przypomniał sobie ile razy całował te czerwone usta. –Proszę, nie krepuj się. Z chęcią przyjmę każde twoje oferty- zamruczała, przelatując wskazującym palcem po jego policzku. Chłopak wziął dwa kroki dalej. Nie mógł znieść bycia tak blisko obok niej.
-Każde?- Spytał. Zacisnął swoje pięści, czując jak kluczyk od samochodu wbija mu się w prawą dłoń. – W takim razie wybij sobie z głowy, że do ciebie wrócę. To koniec, Blaise. Znajdź sobie inną zabawkę, bo w tym jesteś najlepsza. Te słowo, które chcesz usłyszeć nie wyjdzie z moich ust-
-Ale stare uczucia mogą powrócić, Sawyer. Wiem, że jeszcze coś do mnie czujesz.- Odepchnęła się od drzwi. –Będziemy jeszcze razem. A wiesz, że kiedy ja czegoś chcę...- Uniosła swój podbródek, ponownie patrząc na niego z uśmiechem. Miała ładne oczy. Brązowe z małymi przebłyskami złota. –Ja zawsze to dostaję. A w tym przypadku chcę ciebie, Sawyer- dokończyła.
-I tu się mylisz. Nie czuję do siebie nic. Zrozum to w końcu. Obydwoje się wykorzystaliśmy- powiedział, kładąc ręce na jej ramionach. –A wiesz co jest najgorsze? Nadal bym cię kochał, gdyby nie ten zakład. Więc możesz winić tylko siebie. Byłem tylko z tobą dla zemsty. Czy to nie dajcie ci ani trochę do myślenia?- Powoli stracił swoją złość. Mówił cichym głosem, zrezygnowany. Miał już dość tej całej szopki.
-Ty jeszcze tego nie widzisz...Ale ja tak. Będziemy razem. Znowu mnie pokochasz. Moż...-
-Przestań, Blaise. To nigdy się nie stanie- przerwał jej, idąc do samochodu. Skończył już z nią rozmawiać. Nie miał jej nic do powiedzenia. Za jakiego idiotę ona go brała? Blaise była po prostu przyzwyczajona, że wszystko jej podawano na złotym talerzu. Miała wszystko, więc po co był jej on?
-I tak znajdę jakiś sposób. To tylko kwestia czasu- usłyszał jej głos, zanim odpalił silnik. Zacisnął swoje dłonie na kierownicy, jadąc w stronę domu Alex. Z głośników wypływała muzyka country. Sawyer zmarszczył czoło i zaczął szukać lepszej stacji. Nie oszukiwał się, że się zmartwił jej słowami. Blaise potrafiła mieć kilka asów w rękawie, gdy tego tylko zachciała. Widział, co potrafi na własne oczy. Omotała go jeden raz i prawie drugi. Była bardzo pewna siebie.
W końcu znalazł stację, która grała hity Nickelback. Sawyer postanowił teraz o tym nie myśleć. Wiedział, że jeżeli tego nie zrobi, zrujnuje cały weekend dla siebie i Alex. Powodem do zmartwienia był też Corey. Chłopak westchnął, zatrzymując się na czerwonym świetle. Przeleciał dłonią przez swoje włosy, patrząc na przechodniów. Nie chciał, by Alex się dowiedziała, o tym co stało się na początku tygodnia. Nie chciał by ten palant zbliżał się do niej. Po tym jak złamał serce Will, był pewny, że potrafił by to zrobić ponownie. Alex pewnie by się wściekła, gdyby zobaczyła co on znowu zmalował. Jego słowa były czystą prawdą. Dlatego go uderzył. Bo mówił prawdę. Wcale się od siebie nie różnili.
Bał się, że znowu się pokłócą. Nie mógł sobie wybić tej kłótni przez prawie cały tydzień. Był wściekły. Nie na Alex, tylko na siebie. Gdy zobaczył jak Corey wtedy ją dotyka, widział tylko czerwone światła. A zanim się zorientował co się działo, pokłócił się z Alex. Nie był zazdrosny o to, że Corey z nią rozmawiał. Nie chciał by ona skończyła jak Will. Miał tylko nadzieję, że Corey zostawi ją w spokoju.

___________________________
Dłuższy rozdział. Jak wam się podoba? Świetnie mi się pisało w perspektywie Sawyer'a. Wiem, że strasznie dużo jest opisane o przeszłości, ale to jest konieczne.  W końcu pojawiła się  Blaise. Co o niej sądzicie? Znajdzie jakiś sposób, tak jak mówi? 
Następny rozdział dodał niedługo :)

piątek, 27 lipca 2012

Nowy początek? Tak jakby

Cześć.Skończyłam przenosić bloga. Nie jest źle prawda? Zajęło mi to trochę czasu, ale w końcu wzięłam się w garść i to zrobiłam. Rozdziały będę pisać tak jakbym wcale nie opuściła blog.onet. W spisie rozdziałów są wszystkie poprzednie rozdziały. Jeżeli pominęłam jakieś blogi z zakładki "Ulubione" to napiszcie. 
I ci ogólnie sądzicie o tej zmianie? 
Nowy rozdział (szósty) dodam już niedługo. Planuję dodać coś dłuższego niż zwykle, bo ostatnio jest tyle zamieszania, że notki są rzadkie. Tylko pytanie w kogo oczach? Rayne vs Sawyer? Czy może obydwoje? 
Jeżeli jesteś nowym czytelnikiem to wszystkie rozdziały można znaleźć w spisie treści. Rozdziały z Pierwszej Części są sklejone po 4 na jeden post, żeby nie trzeba było tyle wracać do zakładki z rozdziałami. 
W takim razie do zobaczenia niedługo! :)

Część 2: Rozdział 5


Rozdział 5 
Podstęp

Alex

Tak, czy nie?
Tak.
Nie.
Skrzyżowałam swoje ręce na klatce piersiowej, zastanawiając się co zrobić. Wszyscy w pokoju patrzeli na mnie, czekając na moją decyzję. To była dla mnie świetna okazja. Nawet nigdy nie myślałam o tym, by coś zrobić z swoim głosem. Ja i śpiewanie? Jedyna osoba, która wiedziała o tym od początku to mama. Sama zawsze włączała moje ulubione piosenki w samochodzie i w domu, by mnie przekonać do spróbowania pójścia w tą stronę. Ale zawsze przeszkadzała mi trema. Robiłam się nieśmiała przed dużą grupą ludzi i miałam ochotę zapaść się pod ziemię.
A co na to Sawyer? Spytał się głos w mojej głowie.
Sawyer. Dobrze zdawałam sobie sprawę z tego co się stało ostatnim razem. Czy chciałam tego ponownie? Tak, Sawyer miał problemy z zazdrością. Ale czy tylko o to chodziło? Nie wiedziałam, czy on i Corey wogóle się znają. Nigdy o nim nie wspomniał. I raczej mi na to nie wyglądało by blondyn należał do grona jego znajomych.
Nie. Sawyer nie powinien mnie powstrzymywać od robienia tego, czego chcę. Ja nigdy nie zabroniłabym mu jeździć na Stelli, mimo, że boję się tego potwora. To był mój wybór. I ta myśl popchnęła mnie do zgodzenia się.
-No okej. Dwa tygodnie. Potem jeśli nie będę się do tego palić, do dasz mi spokój. Zrozumiano?- Uniosłam swój podbródek, patrząc na Corey’a. Zdałam sobie sprawę z tego, że był wyższy od Sawyer’a, co było dla mnie nowością.
-Oczywiście.- Posłał mi uśmiech. –I dzięki- Chwycił mnie za łokieć i obrócił w stronę reszty kapeli. –Panie i Panowie…O to Alex. Nowa wokalistka „To Whom It May Concern”
Gabe i Holly zaczęli klaskać, a brunet siedzący na kanapie zagwizdał. Zaśmiałam się, widząc, że im na tym naprawdę zależało.
-Raczej należy ci powiedzieć jak tu wszystko działa- powiedziała Holly po chwili. Założyłam swoje dłonie za swoje plecy i oparłam się o ścianie. Byłam praktycznie w pomieszczeniu z obcymi osobami, prócz Holly.
-Holly gra na perkusji- dołączył Corey, gdy dziewczyna zaczęła uderzać dłońmi w swoje kolana, udając, że gra na tym instrumencie. –Gabe na gitarze. Jego solówki wymiatają
-Corey, przestań ze mną flirtować.- Blondyn złapał się dramatycznie za serce. –Cześć, Alex- uśmiechnął się do mnie szeroko. Nie mógł być starszy od Beck’a, nawet młodszy. Corey pokręcił głową na jego komentarz i kontynuował.
-Seth gra na gitarze i basie (!!!!!? Dobrze!!!!), oraz pisze wszystkie nasze piosenki.- Skinął głową na chłopaka, który nadal siedział na starej, brązowej kanapie. Brunet uniósł swój wzrok z swojej gitary i pomachał ręką.
-Uwierz mi. Za dwa dni uciekniesz stąd z krzykiem. To dom wariatów- powiedział, poważny. Przełknęłam ślinę, nagle czując się niewygodnie. Seth zobaczył, że mnie wystraszył i posłał mi sympatyczny uśmiech. – Żartowałem. Rozluźnij się. Nikt tu nie gryzie prócz Gabe’a, jeśli zabronisz mu jeść.                                                                                       
Zerknęłam na blondyna. Seth miał rację. Obok niego leżało co najmniej pięć papierków po batonikach.
-On ma żołądek bez dna.- Holly wywróciła oczami.
-Czy to moja wina, że ciągle jestem głodny?- Spytał Gabe, wyglądając na zranionego.
-Twoja mama naprawdę nie powinna ci wciskać tego kitu „Jest dużo, to będziesz dużym chłopcem”. Od dawna podejrzewałem, że chce cię zapisać na walki sumo.- Dodał Seth, odkładając swoją gitarę na bok.
-Jakoś nie miałeś problemu, gdy upiekła ci szarlotkę, gdy byłeś chory.- Chłopak wzruszył ramionami, patrząc na swojego kolegę. –I jeśli mnie pamięć nie myli, to poprosiłeś ją o jeszcze jedną…I dwa dniu później o kolejną
-To nie moja wina, że twoja mama robi takie dobre wypieki.- Seth zaczął się bronić.
-Dobra, dobra. Dajcie sobie buzi i się przeproście- Holly uniosła głos. Pewnie gdyby tego nie zrobiła, była bym światkiem ich wielkiej debaty na temat jedzenia Gabe’a i jego mamy. Widać było, że byli jak jedna, wielka rodzina. I nagle bardzo chciałabym być jej częścią. To nie było to samo co z Hendersonami. Nawet, gdybym nie chciała należeć do ich rodziny, mój związek z Sawyer’em zapewniał mi tam miejsce.
-Alex. Chcesz zostać i zobaczyć jak gramy?- Spytał mnie Seth. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak ci zranieni muzycy, którzy kochali tylko swoją gitarę. Te ciemne włosy i oczy…Czy on czasem nie nosił kontaktów? Cała jego postura mówiła, że jest artystą. –Za godzinę zaczynamy
-Jasne- odparłam, bez zastanowienia.
Przez następne pół godziny patrzałam jak nastrajają swoje instrumenty i rozprawiają się z wszystkimi problemami, dotyczący ich występu. Robili to z takim entuzjazmem, że chciałam już do nich dołączyć i być częścią tego wszystkiego. Nawet nie myślałam już o swojej tremie, o tym mogłam się martwić, gdy nadejdzie odpowiednia pora. Ale miałam nadzieję, że moja przyjaciółka wcale się nie zjawi. Przeszkadzała mi tylko. Gdy skończyli wszystko szykować, Holly zaciągnęła mnie do damskiej toalety, by poprawić swój makijaż.
-My musimy sobie pogadać- oparłam się o jeden z zlewów, patrząc jak nakłada czerwoną szminkę na swoje wargi.
-Oh.- Zatrzymała się w połowie malowanie dolnej wargi, patrząc w lustro. –Myślałam, że to mnie ominie- zaśmiałam się.
-Czemu mnie okłamałaś?- Spytałam ją. Moja złość całkowicie nie znikła. Nadal czułam mały jej płomyk palący w mojej klatce piersiowej. Nie lubiłam, gdy ktoś mnie okłamywał. Możliwe, że czułam się wtedy bez kontroli. Nie była wobec mnie fer. Tak. Pewnie bym się nie zgodziła przyjść za pierwszym razem, ale pewnie bym w końcu się zgodziła.
-No wiesz…Nie wiem.- Wzruszyła ramionami. –Gdybyś wiedziała, pewnie byś powiedziała Sawyer’owi
Czy ja dobrze słyszałam? Powiedziała jego imię jak by to było jakieś przekleństwo. Nie. Pokręciłam głową. Wydawało mi się. Możliwe, że za nim nie przypadała. Przecież to przez niego nie zgodziłam się prędzej, prawda? Westchnęłam. Już go obwiniałam. To nie była jego wina…
-Przepraszam. Obiecuję, że już tego nie zrobię.- Zerknęła na mnie w lustrze, nakładając resztę swojego makijażu. Wyglądała inaczej, niż na co dzień. Ostre kolory na jej powiekach i ten krwisty kolor na ustach sprawiały, że wyglądała na groźną.
Kiwnęłam głową. Wierzyłam jej. Po co by miała teraz kłamać? Zgodziłam się na te próbne dwa tygodnie. Potem to był już mój wybór, czy chcę zostać, czy nie. Jeśli oczywiście oni pierwsi mnie nie wykopią.

Sawyer

Miał ochotę uderzyć tego doktora.
-Tutaj?- Spytał, dotykając miejsce na jego brzuchu. Miał zimne palce i nie podobało się mu, że musi być obmacywany przez obcą osobę.
-Przecież powiedziałem, że bolą mnie żebra, nie brzuch- odparł Sawyer, jakby mówił do pięciolatka, a nie starszego mężczyzny po studiach medycznych. Ale nie mógł nic na to poradzić. Przez ostatnie pięć minut doktor dotykał różne punkty na jego ciele. Brunet wyraźnie mu powiedział, co jest powodem jego niechcianej wizyty. Wcale nie chciał tutaj być, ale Will go tutaj przywiozła. Jej troska o niego była nieraz powodem jego irytacji. Nie potrzebował niczyjej pomocy. Sam dawał sobie radę.
-A tu?- Spytał, kładąc swoją dłoń i ściskając. Sawyer o mało nie wrzasnął. Cholerny doktorek. Powstrzymał się od wypuszczenia ataku przekleństw na niego i zacisnął mocno zęby.
-Tak- wycedził. Mężczyzna kiwnął głową i przesunął swoją dłoń w prawo, ponownie ściskając. Brunet odwrócił swoją twarz od doktora, patrząc na plakat wiszący na jednej z ścian. Palenie i picie zabija. Jakby tego nie wiedział. Był tam, zrobił to i wrócił. Palenie było chwilowe. Akt jego buntu. Albo tak lubił myśleć.
Wtedy był głupi. Zaledwie czternaście lat. Ubrany w bluzkę z nadrukiem wtedy sławnego rapera i dżinsy, które co chwile mu spadały. Siedział sobie przed jednym z sklepów z swoimi obecnymi kumplami, papieros ukradnięty z paczki swojego wujka w dłoni. Chciało mu się wtedy śmiać, gdy widział osoby wychodzące z super marketu. Omijali ich szerokim łukiem, jakby byli jakąś zakaźną chorobą.
Potem przyszło picie. Najpierw były te tanie butelki i piwa. Potem udawało mu się zdobywać coś lepszego. Pił by mieć lepszy humor. A dziewczyny tu lubiły. Kleiły się do niego jak durne osy do jedzenia. Nie musiał nawet próbować. One same przychodziły. Jedna po drugiej. Znikały dosyć szybko. Gdy już je rzucił, unikały go. Były naiwne. Wiedziały jaki był, ale jednak przychodziły. Robiły wszystko by zwrócić na siebie jego uwagę.
Potem był kolejny okres. Dołączył do drużyny Lacrosse. Był dobry. Coraz więcej dziewczyn przychodziło i odchodziło. Chciały chodzić z kimś z drużyny. Sawyer był dobry, ale nie kochał grać tak jak inni. Jednak to dało mu większą sławę. Był popularny. Chodził z cheerleaderkami i pojawiał się na każdej imprezie. Nie palił już, ale nadal pił. Nie tyle jak kiedyś, ale nadal lubił sobie wypić. Jednego dnia zdobył sztuczny dowód osobisty. Nie wpuścili go i na dodatek zaprowadzili do właścicielki klubu. Było już tam trzech chłopaków i jedna dziewczyna.
-Niezłe z was ziółka- powiedziała, gdy usiadł. Wszyscy próbowali się dostać do klubu. Wszystkich złapano. Wtedy poznał Will, Mason’a, Caleb’a i Rayne’a. Była jeszcze Lindy. Kochał tą kobietę, jakby znał ją całe życie. Wkrótce po tym przestał grać w Lacrosse. Miał nowych przyjaciół, nie potrzebował dawnych. Tamci przestali zwracać na niego uwagę. W końcu znalazł to co lubił. Motory. Prędkość go nakręcała. Z sportowca stał się motocyklistą. Mówili, że był również dilerem. Niech tak myślą, mówił. To tylko dawało mu więcej rozgłosu.
Zjawiały się kolejne dziewczyny. Były ciekawe kim jest trzeci z Hendersonów. Wcale nie podobny do swoich braci Les’a i Beck’a. Obydwoje byli poukładani i dobrze się uczyli, gdy Sawyer przeskakiwał z gniazda na gniazda i ignorował to co działo się w szkole. Miał wszystko gdzieś, ale jego przyjaciele nadal się ego trzymali. Akceptowali jaki był. Przy nich pozwalał sobie ukazywać trochę dawnego siebie, zanim ona go zniszczyła. Mówili, że jest cienka linia pomiędzy miłością, a nienawiścią. Nie raz potrafił ujrzeć ją jak się śmieje i czuł to samo uczucie, zanim go wykorzystała. Nienawidził ją, za to co zrobiła i siebie, za to, że był taki naiwny. Naiwny idiota. Dzieciak, który łudził się, że ona może mieć z nim coś wspólnego.
Te myśli zawsze wracały i z dnia na dzień go to coraz bardziej niszczyło. Nie umiał kochać. Wystarczył mu jeden zawód. Ona zabrała mu wszystko. Wzięła sobie jego serce bez pozwolenia i rzuciła je na pożarcie swoim zwierzakom. Stracił wtedy część siebie, która nadal gdzieś się chowała. Ale powoli wracała. Przez nią.
Alex. Alex Darcy. I pomyśleć, że na początku chciał ją tak egoistycznie zepsuć. Myślał, że była to kolejna zabawka, którą rzucił mu los pod choinkę. Marionetka dla jego znudzonych dłoni. Szybko to się zmieniło. Przez te pierwsze dni patrzał, jak przechadza się po domu. Jak włosy jej opadały na ramiona, gdy nie miała je związane. Lubił patrzeć, gdy zagryzała swoją wargę w koncentracji, myśląc o czymś. Nie wymienił z nią nawet jednego słowa. Kiedy przyjechała, nawet się nie przedstawił. Ale kiedy powiedziała jego imię…Nie, powiedziała, że ma interesujące imię. Była miła, gdy on nawet nie chciał się do niej odezwać.
 Potem zobaczył swoją okazję, gdy jej mama nazwała ją swoim kaczorkiem. Nie pasowało to do niej. Nie podobało się mu. Zobaczył jej zaskoczenie, gdy nachylił się i wyszeptał jej do ucha swoją opinię. Żabka. Była dla niego żabką, a nie jakimś brzydkim kaczątkiem. Uśmiechnął się, a ona posłała mu spojrzenie, które sygnalizowało, że była niezadowolona. Ale jego oczom nie uniknęły rumieńce, które narodziły się na jej policzkach. To był dla niego znak. Przez kolejne dni nie widział jej za wiele. Wiedział, że unikała wszystkich. 
Na początku chłodno go traktowała, ale jej się nie dziwił. Potrafił odtrącać od siebie ludzi bez zdawania sobie z tego sprawy. Był zaskoczony, gdy z nim zatańczyła. Ale potem wszystko było jak przedtem. Patrzał jak spędzała czas z Les’em. Czemu on nie mógł być jak swój starszy brat?
Byłem taki. I jak skończyłem?
To była kwestia wyglądu. Nosisz okulary i aparat na zęby – nie masz za wiele przyjaciół. Wymieniasz to na kontakty i siłownię – jesteś bardzo lubiany. Mili i ładni chłopcy mieli dużo znajomych. Takie było życie. A Sawyer nie miał zamiaru być jakąś marną kopią swojego brata. Chciał się wyróżniać z całej rodziny. A nie mówili „to jeden z tych Hendersonów”.
Był zazdrosny o to, że wolała Les’a, od niego. A gdy chciał z nią porozmawiać, odtrącała go, tak jak w Walmarcie. Wtedy w końcu postanowił dać sobie z nią spokój. Nie widział powodu by za nią się uganiać, skoro ona i tak go nie widziała. Był przecież samolubnym dupkiem.
Nie spodziewał się tego, że gdy będzie się wymykał, ona go przyłapie. Widział jak Les wystawił ją do wiatru, a gdy spytała, czy jedzie do domu, miał wrażenie, że chce jechać razem z nim. Wtedy był zły. Nie był jakąś zabawką do pocieszenia. Ale widząc ją, gdy wzięła od niego krok do tyłu, nie mógł jej tak zostawić. I nie żałował.
Gdyby wiedział wcześniej, zgrywał by bohatera wcześniej. Nigdy by się nie spodziewał, że go pocałuje. I jeszcze za to przepraszała? Potem było tylko lepiej. Aż w końcu wszystko runęło. A to wszystko była jego wina. Jego zazdrość. Ale co mógł na to poradzić?
A teraz znowu to zrobiłeś.
Alex nie mogła o tym wiedzieć. Nie chciał widzieć zawiedzenia w jej oczach. Sawyer jej obiecał. I co, dotrzymał? Nie. Nienawidził się za to i nienawidził Corey’a. Nie żałował tego, że go uderzył. Tacy jak on sobie zasłużyli.
I odezwał się hipokryta
-Tak myślałem. Masz kilka pękniętych żeber- powiedział doktor. Miał siwe włosy i wąs, który zakrywał większość jego górnej wargi. Sawyer nic nie odpowiedział, tylko patrzał dalej na ścianę. W niektórych miejscach odleciały kawałki cynku i farby. Ściana była zniszczona. Dokładnie jak jego życie. Każdy ubytek reprezentował jego porażki. Alex była dla niego tym kwiatem w tym całym bagnie. Nie mógł jej stracić.
Alex nie mogła się dowiedzieć. Nie, nie, nie. Nie mogła. Ale teraz nie mógł już cofnąć czasu. Nie myślał wtedy. Smakował tylko chwili, gdy jego pięść połączyła się z twarzą Corey’a.
-Musisz mi powiedzieć co się stało.- Usłyszał doktora. Obrócił swoją głowę w jego stronę, patrząc na plamę na jego białej koszuli. Kawa, czy sos czekoladowy. Miał ochotę mu powiedzieć, że tam jest. Ale co mu to da?
 Doktorek sobie ją wypierze. A ty, Sawyer? Nie możesz wyprać swoich wszystkich problemów.
Chciałby. Wrzucić je wszystkie do pralki i prać dopóki staną się bialutkie i będą symbolizować coś dobrego w jego życiu.
-Uderzyłem się- odparł, spuszczając swój wzrok. Co go obchodziło, jak się doprowadził do takiego stanu. Płacili mu za leczenie ludzi, a nie zadawanie pytań. Sawyer sądził, że go i tak nie obchodziło jak to się stało. Więc po co mówić.
-Wdał się w bójkę- powiedziała Willow, rzucając mu spojrzenie. Doktor machnął ręką, jakby się tego spodziewał i zaczął wypisywać receptę na leki. Sawyer spojrzał na swoją przyjaciółkę, jakby mówił „A nie mówiłem”. Brunet spuścił swoją bluzkę na dół, siadając.
Rayne powiedział mu, że będzie go krył. Nie wiedział do jakiego stopnia, ale był mu wdzięczny. Jego przyjaciele zawsze ratowali go w potrzebie. Chłopak zabrał swoją receptę i wyszedł z gabinetu bez słowa, zostawiając za sobą dziękującą Will. Po co miał mu mówić dziękuję? Za to, że katował go przez ostatnie pięć minut. Jasne.
Zaczął sobie nucić swoją ulubioną piosenkę.
Wszystko będzie dobrze, Sawyer.